Chesney ‘Chet’ Baker (1929 – 1988) is een ware muzieksensatie in de jaren ’50. Met het uiterlijk van James Dean, het sexappeal van Elvis en het talent van Miles Davis is hij in die jaren een absolute megaster. Maar de megaster is ook drugsverslaafd. Baker maakt een lange reis naar de bodem, die eindigt in Amsterdam.
Voordat Elvis Presley in 1955 de moderne popmuziek op de kaart zet, luisteren jongeren vooral naar jazz. En de hipste jazzartiest is Chet Baker. Jong, knap en zeer getalenteerd. Baker speelt trompet en zingt. Zijn stem is zacht en delicaat, Chet zingt zoals hij trompet speelt. In de jaren ’50 neemt Baker tientallen platen op, speelt met alle groten der aarde op jazzgebied en tourt door Europa. In 1955 staat hij onder meer in het Amsterdamse Concertgebouw.
Maar de stertrompettist heeft een groot geheim. Naar later blijkt is hij al vanaf midden jaren ’50 zwaar verslaafd aan de heroïne. En hij niet alleen: vrijwel de voltallige band waarmee Chet Baker in 1955 in het Concertgebouw staat is op dat moment stevig aan de drugs. Chets pianist Dick Twardzik overlijdt twee maanden na het concert zelfs aan een overdosis.
Kunstgebit
In de jaren ’60 raakt Chet door zijn verslaving volledig aan lager wal. Hij gaat meerdere malen de gevangenis in en bij een vechtpartij worden zijn tanden uit zijn mond geslagen. Hij doet er jaren over om trompet te leren spelen met een kunstgebit. Chet trekt in bij zijn moeder en werkt bij een pompstation. In de jaren ’70 krabbelt hij weer op, neemt weer platen op en treedt veel op. Hij trouwt, krijgt kinderen. Maar ook: hij gaat scheiden en blijft verslaafd.
Amsterdam
Baker is in de jaren ’80 veelvuldig in Amsterdam te vinden. Niet alleen omdat hij zo dol is op de hoofdstad, maar vooral ook om de kwaliteit en beschikbaarheid van de heroïne. De stad is zelfs een tijd zijn thuis. Boven café Maloe Melo aan de Lijnbaansgracht bewoont hij kosteloos een kamer in ruil voor een wekelijks optreden. Ook verblijft hij tussen 1983 en 1985 regelmatig aan de Da Costakade. Optreden doet hij onder meer in het Bimhuis, dat dan nog aan de Oudeschans zit.
Let’s get lost
Eind jaren ’80 gaat het bergopwaarts met Chet. De wereldberoemde fotograaf Bruce Weber is bezig met een documentaire over Chets leven getiteld ‘Let’s get lost’ en hij heeft in 1987 een goed jaar met nieuwe vriendin Diane. Een terugkerende filmsequence in Let’s get lost is Chet met twee vrouwen op de achterbank van een cabrio, rijdend door nachtelijk Los Angeles. De twee vrouwen knuffelen Chet, wind waait door zijn haar, het oude gehavende gezicht oogt gelukzalig. In een interview beschrijft Chet later het opnemen van de film als: “It was a dream”. Begin ’88 verlaat Diane hem echter. Chet zwerft door Europa, met als enige bezit zijn oude auto en zijn trompet.
De val
Donderdag 12 mei 1988 checkt Chet ‘s middags in bij het Amsterdamse Prins Hendrik Hotel, Prins Hendrikkade 52-58. ‘s Avonds moet hij optreden in het radioprogramma Sesjun in Laren. Maar daar komt hij niet opdagen. ‘s Nachts is het volle maan. Het is vrijdag de dertiende en erg warm voor de tijd van het jaar. Om half 4 ‘s ochtends vinden voorbijgangers een dode man op straat, precies aan het begin van de beruchte Zeedijk. De gewaarschuwde politie denkt dat het om een bejaarde heroïnedode gaat en de onbekende man wordt naar het mortuarium gebracht.
Pas de volgende dag wordt duidelijk dat het hier om de wereldberoemde jazzartiest Chet Baker gaat. Gevallen uit het raam van zijn hotelkamer. Zijn dood is door mysterie omgeven. Zo is het raam waaruit hij valt slechts een klein stukje te openen, erg lastig om daar per ongeluk uit te vallen. Wat er precies is gebeurd blijft tot op de dag van vandaag onduidelijk.
Tegenwoordig hangt er een foto van Chet voor het betreffende raam. Aan de gevel van het Prins Hendrik Hotel is een plaquette bevestigd met de tekst: ‘Trumpet player and singer Chet Baker died here on May 13th 1988. He will live on in his music for anyone willing to listen and feel.’ Chet Baker werd 58 jaar.
De sterfplek van Chet Baker: het Prins Hendrik Hotel aan de kop van de Zeedijk. Middelste pand. Een foto achter het rechterraam op de bovenste verdieping met bloemenkrans eronder markeert de plek waar hij zijn laatste uren doorbracht.
